วันเสาร์ที่ 9 มิถุนายน พ.ศ. 2555

เขียนถึงนกกระจิบคู่นั้น




เรา อยู่ด้วยกันมานานระยะหนึ่งแล้ว ตั้งแต่เธอยังเป็นสาวตอนนี้เธอมีครอบครัว และมีลูกน้อยๆ เป็นครอบครัวที่สมบูรณ์  ทุกเช้าเธอจะปลุกผมตื่นนอนเป็นกิจวัตร วันไหนเงียบเสียง ผมก็ได้แต่เฝ้าชะเง้อมองเธอว่า เป็นอะไรไปหรือเปล่า วันนี้ทำไมไม่ปลุกผมเหมือนทุกวัน...

Img_5027

เธอ ที่ผมเขียนถึง คือ นกกระจิบสีสวย ที่มาทำรังที่หลังห้องพักผม ตอนแรกไม่แน่ใจว่าจะมาสร้างรังใกล้ชิดผมขนาดนี้ อยากถามเธอเหมือนกันว่าไม่กลัวผมหรือ  ผมสามารถเอื้อมจับรังเธอตลอดเวลา เพราะระยะห่างจากจุดที่ผมนั่งทำงานไม่ถึงวา

เชือกที่ขึงยาวสำหรับตากผ้าหลังห้อง ถูกจับจองเป็นที่ยึดรังสวยๆของเธอ แน่นอนว่าหากผมตากผ้าเมื่อไหร่ รังของเธอก็แกว่งไกว หลายครั้งไม่ตั้งใจให้เธอตกใจ แต่ผมจำเป็นต้องตากผ้า สายเชือกขึงดีดดิ้น เธอรีบกระโจนบินออกจากรัง ร้องเสียงหลง แต่หลังจากนั้นเธอก็กลับมาตามปกติ...

แรกๆผมเฝ้ามองหญ้า และฟางแห้ง แม้แต่เยื่อสำลีที่เธอเอามาร้อยกับเชือกราวตากผ้า ...ผมมองอย่างไม่เข้าใจว่าเธอจะคาบสิ่งของเหล่านี้มาทำไม? ผ่านไปไม่ถึงวัน อุปกรณ์ที่สร้างรังของเธอก็มากขึ้น มากขึ้น จนก่อตัวเป็นกระเปาะเล็กๆสานด้วยหญ้า เยื่อสำลี อย่างมหัศจรรย์

ผมตื่นเต้นมาก เฝ้ามองการเปลี่ยนแปลงที่ก้าวหน้าตลอดเวลาของการสร้างรังเล็กๆของนกกระจิบ จนในที่สุดรังของเธอก็เสร็จสิ้น ...

Img_5029

แสงฟ้าแลบ ลมพายุพัดอื้ออึง สายฝนโปรยอย่างบ้าคลั่ง ผมอดไม่ได้ที่จะแอบมองเธอทางหน้าต่าง ว่าสุขสบายดีไหม ?  รังของเธอกวัดแกว่งตามแรงลม และฝนที่สาดเข้ามา  ผมเห็นเธอนอนอยู่ในรังอันอบอุ่น ปลอดภัย เป็นความสบายใจอย่างประหลาด ...เธอยังอยู่สบายดี

ทุกเช้าวันทำงาน เธอจะส่งเสียงร้องตอนเช้าประมาณหกโมงกว่าทุกวัน  เป็นสัญญาณว่า ผมควรตื่นนอนได้แล้ว  ทุกวันผมก็จะรอคอยฟังเสียงปลุกของเธอ หรือบางครั้งก็เปิดม่านหน้าต่างดูเธอสยายปีกเล็กๆ รับแสงอบอุ่นของดวงอาทิตย์ และบินออกไปทิ้งรังเปล่าๆไว้ระหว่างวัน

ในวันหยุดวันหนึ่ง...ผมเผลอนอนตื่นสาย ไม่ได้ยินเสียงปลุกของเธอเลย ผมนอนตื่นสายจนเวลาล่วงเลยไปแปดโมงกว่าๆตอนเช้า รีบลุกขึ้นเปิดม่านมองเธอ กะว่าจะดุเธอเสียหน่อย ว่าทำไมไม่ปลุกผม...พอเปิดม่านเพื่อดูเธอ แปลกใจมากที่ผมยังเห็นเธอยังอยู่ในรังอันอบอุ่นของเธอ...นี่แสดงว่า เธอก็ตื่นสายในวันหยุดเหมือนผมหรือนี่ ...

Img_5037

ช่วงหลังเริ่มเห็นเธอกับชายหนุ่มแปลกหน้า ที่เฝ้าคลอเคลีย หยอกเอิน กันนอกหน้าต่าง ในขณะที่ผมก็นั่งเขียนงานไปเรื่อยๆ ฟังเสียงเธอร้องก็เพราะดี ในที่สุดผมคิดว่า เธอมีคู่รักแน่นอนแล้ว จากรังที่มีเธออยู่โดดเดี่ยว ตอนนี้มีนกกระจิบหนุ่มอีกตัวที่เฝ้าคลอเคลียเธอไม่ห่าง

ไม่กี่วัน...ผมได้ยินเสียงร้องเจื้อยแจ้วของนกกระจิบคาดคะเน ไม่ต่ำกว่า สี่ห้าตัวเป็นแน่...

ใช่แล้วครับ เธอมีลูกแล้ว...

เธอมีลูกเป็นนกกระจิบตัวน้อยๆ  ๔ ตัว ผมชะโงกหน้ามองเข้าไปในรังของเธอ เห็นลูกๆเธออ้าปากสลอน  และเธอกับคู่ชีวิตก็แวะเวียนคาบอาหารมาให้เด็กๆ  ตลอดเวลา...ครอบครัวของเธอเป็นครอบครัวใหญ่ที่อบอุ่น ที่มีลูกเล็กๆกว่า ๔ ตัว แต่รังก็ยังเท่าเดิม...ผมแปลกใจอีกครั้งที่ครอบครัวนกกระจิบทั้งหมดอยู่ด้วยกันในรังใบเดิม ขนาดเดิม...

ในวันนี้เธอกับคู่ชีวิต ก็ยังสาละวนกับการหาอาหารมาป้อนเด็กๆ

เธอไม่ค่อยกลัวผมแล้ว แม้ว่าผมจะเดินเข้าไปใกล้รังเธอขนาดไหน เธอก็ยังคงไม่ตื่นกลัวเหมือนที่ผ่านมา

หรือว่าเธอคุ้นเคยกับผมแล้ว??

เราเพื่อนบ้านกันแล้วนะ

ไม่มีความคิดเห็น: