ผมขอโทษ

 ผมขอโทษ!!!

จตุพร วิศิษฏ์โชติอังกูร

๐๙.๑๐ น. 

เช้าวันนี้... หัวใจของผมเต้น ระรัวไม่เป็นจังหวะ

เมื่อจะต้องโทรศัพท์ไป “ขอโทษ” ใครคนหนึ่ง เมื่อพลาดผิด

เมื่อตัวเอง เป็นต้นเหตุของความขัดแย้งทั้งมวล

สิ่งที่ผมควรจะทำในเวลาต่อมา คือ กล่าวคำว่า “ขอโทษ”

ผมนั่งอ่านบทความ “คำขอที่ยิ่งใหญ่” ของพระไพศาล วิสาโล

มีตอนหนึ่งกล่าวว่า 

การขอโทษ มิใช่เครื่องแสดงความอ่อนแอมีแต่ในอาณาจักรของสัตว์เท่านั้น ที่ตัวอ่อนแอ เป็นฝ่ายคืนดีก่อนแต่สำหรับมนุษย์ผู้มีวัฒนธรรม แล้วผู้ที่เอ่ยปากขอโทษก่อนต่างหาก คือผู้ที่เข้มแข็งกว่า เข้มแข็ง เพราะเขากล้ารับผิด เข้มแข็งเพราะเขากล้าขัดขืน คำบัญชาของอัตตาที่ต้องการ ประกาศศักดาเหนือผู้อื่น

 หลังจากที่ผมได้พูดคำว่า “ขอโทษ” ออกไป

สิ่งที่บังเกิดขึ้นโดยพลัน คือ “ความสบายใจ” (อย่างที่สุด) การขอโทษ

แม้จะกล่าวด้วยถ้อยคำเพียงไม่กี่คำว่า “ผม (ฉัน) ขอโทษ” แต่ก็มีพลังพอที่จะสมานไมตรี ที่ขาดสะบั้นให้กลับมั่นคงดังเดิมได้ในชั่วพริบตา คำขอโทษ เปรียบเสมือนน้ำเย็นที่ดับเพลิงแห่งโทสะ เป็นดังมนต์วิเศษ ที่สยบความโกรธและทำลาย ความพยาบาทให้ปลาสนาการไป”

หากว่า ในช่วงเวลาที่คุณต้องกล่าวคำว่า “ขอโทษ” ขอให้กล่าวออกไป อย่ารีรอนะครับ

 ๐๙.๑๕ น. ...

ผมดีใจที่ได้กล่าวคำว่า “ขอโทษ” ในเช้าวันนี้ กับใครบางคน